Film przybliża nam młodych ludzi żyjących w Berlinie w półświatku przestępczym i ukazuje ich próby wyjścia z tej sytuacji. „Pokusa jest zbyt duża” – mówią do reżyserów w slangu Spati bywalcy i właściciele małych sklepików narożnych. Film nie demonizuje, ale i nie robi gwiazd z osób, które obserwujemy w filmie. Trójkę rozmawiającą na początku filmu stanowią uchodźcy. Wymiar rasowy od razu ustawia ich relacje z Niemcami, nawet w żartach. Oni zawsze będą „Kanake” i nie ma znaczenia, że urodzili się w Niemczech. Widzimy dyskryminację znormalizowaną, „udomowioną”, wciągającą drobnych gangsterów w role i postawy stereotypowe, wręcz od nich oczekiwane.
Klanowość jest decydującym systemem podziałów berlińskiego półświatka oraz innych niemieckich miast. Jest podstawą egzystencji, ale i pułapką dla młodych, którzy muszą być gotowi na śmierć za swoją rodzinę. Berlin to beczka prochu, gdzie reguły alternatywnej ekonomii i podziału rynków są bardzo kruche.
