João Pedro Rodrigues, reżyser Ornitologa (17. NH) i Błędnego ognika (22. NH), w duecie ze swoim stałym współpracownikiem João Ruiem Guerrą da Matą nakręcił eksperyment, którego punktem wyjścia jest najsłynniejszy portugalski klasyk – Zielone lata (1963) Paulo Rochy. Twórcy mierzą się z filmową mitologią w sposób ekstrawagancki – rozwijają rozważania nad alternatywnymi formami narracji, budując „fabułę” wokół pustki, jaką zostawia po sobie przeszłość. Powstał impresjonistyczny, osobisty portret Lizbony, jazzowa improwizacja wokół partytury, jaką jest dla nich film Rochy, nostalgiczny dokument o znikającym mieście. Zrealizowane w dzielnicy Roma, modernistyczne Zielone lata pokazywały nowoczesność jako pociągającą, ale i prowokującą obłęd. Jaką rolę dzisiaj odgrywa Lizbona? Rodrigues i Guerra da Mata odpowiadają na to pytanie więcej niż przewrotnie. Autorem zdjęć do ich filmu jest Rui Poças, na ekranie pojawia się muza Rochy Isabel Ruth, a Laurie Anderson tak recenzowała po premierze film Portugalczyków: Tu nie ma znaczenia, nie ma historii, nie ma ludzi i to jest genialne! Łamie wszystkie zasady, które myślałam, że istnieją…
[Agnieszka Szeffel]
