Mroczne, ale w miły sposób. To jedna opinia. Druga? „Jak wyjęte z horroru”. Taki właśnie jest ten dokument, który mógłby zrobić David Lynch do spółki z komikami z grupy Monty Python. Jego bohater, Charles Carson, gdyby żył w obecnych czasach, byłby gwiazdą Internetu, jego kolejne filmy zbierałyby miliony wyświetleń i stawałyby się naturalnym tematem rozmowy – niepokojącym, pokręconym, wywołującym ciarki, a przy tym wzruszenie i radość.
Carson w latach 90. filmował amatorską kamerą wideo swoje codzienne życie na odizolowanej farmie w Somerset: narodziny kolejnych cieląt, przygotowania do świąt, konie łapiące go za kapelusz. Ale jego nagrania to nie tylko zapis sielanki. Sfilmował także ciało swojej martwej mamy, które woził na jej wózku inwalidzkim po farmie, a także zwłoki ojca z wciąż szeroko otwartymi oczami. Zmarłym robił też zdjęcia, a za pomocą techniki kolażu dodawał zabawne kwestie w komiksowych dymkach.
Dokument „I tak to się żyje na tej wsi” opowiada o Carsonie, jego pasji do tworzenia domowych filmów, ekscentrycznej osobowości. A także o samotności i pustce, jakie wywołuje śmierć najbliższych. Powstanie filmu zawdzięczamy reżyserowi Oscarowi Hardingowi, który obejrzał kasetę VHS podarowaną jego dziadkowi przez sąsiada – Charlesa Carsona. Były wykładowca na uczelni rolniczej takie taśmy przygotowywał dla wielu sąsiadów. Wysyłał im też ręcznie robione kartki, a kolejne dni swojej egzystencji dokumentował cierpliwie na kasetach VHS. Harding dostrzegł w tych filmach człowieka, który wychodził poza konwenanse, wymykał się sztywnym ramom małej społeczności. Postanowił poprzez rozmowy z jego znajomymi poznać go lepiej, sprawić, by dowiedzieli się o nim inni. A przy okazji w swoim dokumencie zastanowić się co spowodowało, że Carson nie tylko wideo-ekshibicjonizmu potrzebował, ale zrobił z niego treść swojego życia.
100%
