Klasyk kina awangardowego – trzygodzinny film nakręcony na taśmie za pomocą specjalnie skonstruowanego robota, filmującego według swoich, maszynowych miar bezludny krajobraz środkowej Kanady – obecnie jest być może bardziej aktualny niż w momencie powstania. Można go czytać nie tylko jako studium mechanicznego oka kamery, ale także jako eksperyment pozwalający zerwać z ludzkimi przyzwyczajeniami oraz antropocentrycznym uszeregowaniem przyrody i krajobrazu. W czasie seansu ta hierarchia znika – nie wiemy, gdzie jest góra, a gdzie dół i co jest horyzontem. Kamera za to staje się sprawczym aktorem, który może zmieniać nasze postrzeganie otoczenia i pomóc wytworzyć nowe relacje z nim.
