Filmowy debiut znanej fotografki i artystki wideo z Teheranu. Trzy kobiety toczą rozmowy, podczas których najczęściej powracającym tematem jest miłość. Czy można należeć do drugiej osoby? Czy małżeństwo nie jest iluzją, w którą wszyscy próbujemy wierzyć? W ich wypowiedziach suche fakty przeplatają się z metaforami. Poszczególne kwestie ulegają zapętleniu, zmieniając się w obsesyjne, fascynujące mantry. Warstwa tekstowa Leczenia kanałowego stopniowo układa się w coś przywołującego na myśl prozę poetycką. Równie niestandardowa jest tutaj warstwa wizualna. Film składa się w większości z czarno-białych, pedantycznie zakomponowanych ujęć, na których posągowe bohaterki zwykle są pokazywane en face. Nie brakuje tutaj też surrealistycznych akcentów, a z ostentacyjnie wysublimowanymi partiami kontrastują szorstkie, quasi-dokumentalne wstawki.
Piotr Mirski
