Przyjęty burzą braw na festiwalu w Cannes, prezentowany w sekcji Un Certain Regard debiut reżyserski aktora Harrisa Dickinsona („Babygirl", „W trójkącie", „Georgie ma się dobrze") z Lazurowego Wybrzeża wyjechał z nagrodą FIPRESCI. Tytułowy „Łobuz", brawurowo zagrany przez Franka Dillane’a, to młody londyńczyk, który żyje na ulicy, zmaga się z uzależnieniem i codzienną walką o przetrwanie. Spędza dni, prosząc o drobne, a jednocześnie szuka kawałka dachu nad głową, miejsca, w którym mógłby ukryć swój nędzny dobytek. Kiedy nieznajomy mężczyzna chce zapłacić za jego posiłek, Mike postanawia skorzystać z okazji. Bohater Dickinsona bywa niewinny jak sierotka z bajki, pełen uroku, z jakim kojarzymy chłopięcą niedojrzałość, by w jednej sekundzie zmienić się w drapieżnika i manipulatora. W drobnym, szczupłym Mike’u aktor pomieścił jeszcze dziecięcą złość, młodzieńczą beztroskę, olbrzymi głód bliskości, ale i agresję wybuchającą w nieoczekiwa
nych momentach. „Łobuz" jest hołdem dla kina Mike’a Leigh, dla czułości i humoru idących w parze z czujną obserwacją i ostrą krytyką relacji społecznych. Przywołujący atmosferę tamtych opowieści film Dickinsona jest zarazem na wskroś współczesny. Powstał bowiem w czasie, gdy kryzys bezdomności w Londynie osiągnął zatrważające rozmiary.
