Moja przyjaciółka zniknęła, zabiłam diabła, a Chińczycy opanowali świat – nie są to fragmenty kuluarowych rozmów prowadzonych na oddziale zamkniętym, lecz szybkie sprawozdanie z tego, co czeka na widza w najnowszym filmie Edgara Honetschlägera. Kiedy padają te słowa, aspirująca gwiazda w kostiumie Dorotki z Czarnoksiężnika z Krainy Oz jakby nigdy nic poprawia makijaż. Bo z Los Feliz jest jak z filmem Victora Fleminga, z tym że żółta brukowana droga trojga bohaterów zamiast do Szmaragdowego Grodu zmierza z Rzymu do Hollywood – z kolebki renesansu ku epicentrum masowo produkowanych obrazów. Tej filmowej podróży towarzyszy w tle nawinięta na wałki, obracająca się panorama. Jednak to tylko część przedstawionej historii. Drugie pół to filozoficzny traktat, lewicujący po Godardowsku, mieszający haiku z reklamowymi sloganami, zderzający kulturę Wschodu z Zachodem w formie efektownych maksym. Maksym o tym, że zbyt często natrafiamy na zwykłe 3D tam, gdzie oczekiwalibyśmy głębi.
