Miasto Douala żyje w niepokoju przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego. Do Mambar Pierrette, krawcowej z sąsiedztwa, ustawia się długa kolejka klientów, którzy chcą, by ich ubrania były gotowe na nadchodzące uroczystości i spotkania towarzyskie. Pierrette jest jednak kimś więcej niż tylko krawcową – staje się powierniczką swoich klientów, swojego pokolenia. Kiedy jednak zaczyna padać deszcz i grozi zalaniem jej warsztatu – jednej z kilku następujących po sobie katastrof – Pierrette będzie musiała utrzymać się na powierzchni.
„Mambar Pierrette” to piękna medytacja nad tym, jak od kobiet z klasy pracującej oczekuje się, że będą iść naprzód – niezależnie od narodowości, kultury czy przeciwności losu. To także dumna, pozbawiona patosu celebracja sposobu, w jaki inne kobiety oferują wsparcie tylko dlatego, że jest ono potrzebne. W filmie pojawiają się współczujący mężczyźni, ale są oni wyjątkami — wszystkie kobiety natomiast okazują empatię, bo muszą: są silnikiem swojej społeczności, a bez ich energii i determinacji wszystko by się rozpadło.
To film, w którym dzieje się wiele, ale same wydarzenia nie są najważniejsze. Najważniejsze są kobiety i ich niezgoda na poddanie się siłom, które zdają się nie do pokonania. Nie dlatego, że są superbohaterkami, lecz dlatego, że nie mają wyboru. To obowiązek, od którego może lepiej byłoby być wolnym, ale który jest ich udziałem — i który dźwigają, po prostu dlatego, że muszą.
