Bardzo rzadko mamy okazję zobaczyć rzeczywistość Pakistanu pozbawioną medialnego retuszu – a to właśnie przypadek dokumentu Omara Mullicka i Bassama Tariqa. Centralną postacią filmu jest Abdul Sattar Edhi – osiemdziesięcioletni starzec z długa, białą brodą, założyciel fundacji, która od ponad sześćdziesięciu lat zajmuje się działalnością charytatywną – od grzebania nędzarzy, po opiekę nad sierotami i dziećmi ulicy. Właśnie wokół działalności ośrodka dla małych uciekinierów z domu koncentruje się akcja filmu. Jednym z podopiecznych – i jak dowiemy się w finale – stałym bywalcem schroniska – jest Omar. Chłopiec mieszkający w „złej dzielnicy”, który nieustannie ucieka, szamocząc się między opiekującą się nim raczej umownie rodziną, ośrodkiem fundacji Edhi i – ulicą. Dynamiczne, poetyckie ujęcia jego nocnych eskapad na długo zapadają w pamięć. Drugi bohater Na uwięzi to kierowca ambulansu, zarabiający na życie przewożeniem zmarłych, który w wolnych chwilach odwozi chłopców z ośrodka do rodzin. Wprawdzie nie brak tu niejasności i do końca nie dowiemy się, dlaczego uciekinierzy trafiają z powrotem do domów, w których nikt na nich nie czeka, ale niewątpliwie wysiłki pracowników fundacji mają wymiar heroiczny. Oprócz fascynującej historii, o sile tego obrazu decydują znakomite zdjęcia Omara Mullicka. To dzięki nim ten film trudno będzie zapomnieć. (kw)
