Dni świetności lat 70. XX wieku wciąż trwają w 23. dzielnicy Wiednia. Znajduje się tu największy kompleks socjalny w Austrii – Wohnpark Alterlaa, sztandarowy projekt architekta Harry'ego Glücka. Bianca Gleissinger z humorem przygląda się zaskakująco, wręcz niewiarygodnie, szczęśliwym mieszkańcom i mieszkankom tego „miasta w mieście”, które pozwala ludziom wywodzącym się z klasy robotniczej i średniej wieść wygodne życie. Opalać się przy basenie na dachu 27-piętrowca, robić zakupy w sąsiedniej klatce czy korzystać z licznych usług publicznych, dzięki którym życie poza kompleksem może wydawać się szare i nieatrakcyjne.
Film przedstawia wiele faktów i statystyk na temat słynnego już na całym świecie założenia urbanistycznego, prezentowanego w Pawilonie Austrii na Biennale Architektury w 2025 roku jako wzór z przeszłości, ale i model dla planowania przyszłości. Jednak osobista pieśń pochwalna na cześć osiedla, które reżyserka niechętnie opuszczała po rozwodzie rodziców, pozwala na przedstawienie żywych opowieści nie tylko o przestrzeni, ale również o stylach życia mieszkańców i mieszkanek, dla których Alterlaa jest dosłownie wszystkim. Jednocześnie odsłania ciemną stronę funkcjonowania w tej kolorowej, nostalgicznej i niepokojącej swą pozorną idealnością utopii.
