Dwa światy przeplatają się między pokoleniami kobiet w jednej rodzinie w Chiapas, gdzie rdzenne kobiety Tsotsil – pasterki i tkaczki wełny – doglądają owiec, oddając cześć pamięci ziemi.
W filmie Nowe utarte ścieżki reżyserka zanurza się w spotkaniu z rodziną kobiet Tsotsil mieszkającą w porośniętych mchem górach, zaledwie kilka kilometrów od miasta. W tym niezwykłym krajobrazie Doña Sebastiana i jej córki opiekują się owcami, traktując to jako formę podtrzymywania kulturowej tożsamości.
Reżyserka powraca do fotografii z dzieciństwa, która ujawnia jej osobisty związek ze wspólnym terytorium. To staje się punktem wyjścia do eseistycznej eksploracji różnych sposobów zamieszkiwania ziemi, nieustannie podlegającej przemianom.
Jednocześnie dokument stawia pytania o samą sztukę filmową. Przypomina nam, by zapytać: w jaki sposób poczucie przynależności wpływa na to, jak postrzegamy świat?
Film wykorzystuje inscenizację, materiały archiwalne oraz intymne rozmowy, aby pokazać, jak związek z miejscem nabiera znaczenia dzięki osobistej perspektywie reżyserki. Wędrując przez tematy tożsamości, przemian krajobrazu i nierozerwalnej więzi z naturą, oferuje czułe spojrzenie na te współzależne aspekty.
