Luana Muniz, niedawno zmarła ikona subkultury queer, oprowadza nas po piekle, czyśćcu i niebie Rio de Janeiro. Jako narratorka i bohaterka prezentuje swoją wizję stolicy jako miasta karnawału, transformacji, ale i biedy. Miasta, które przywdziewa barwne szaty, by pod jaskrawym makijażem ukryć przedśmiertne drgawki; miasta w procesie ciągłej transformacji, która zaciera wyraźne granice jak transwestyta – granice płci na swoim ciele.
„Jeśli Rio byłoby osobą, byłoby transwestytą” – mówi Luana, a kamera reżyserki przebiega od skąpanej w deszczu panoramy miasta do oświetlonych promieniami UV, wymazanych farbą lub posypanych brokatem ciemnoskórych ciał. To, co się mieni i przyciąga uwagę publiczności z całego świata, nie jest jednak wolne od społecznych i politycznych uwarunkowań. Senne hipnotyczne obrazy karnawału ustępują miejsca politycznemu wiecowi, podczas którego transwestyci domagają się prawa decydowania o swoim własnym ciele. Ciało transwestyty – w zależności od kontekstu – staje się dziełem sztuki, polem walki, bronią.
