Arthur Rothstein to klasyk amerykańskiej fotografii. Jeden z tych, którzy zdecydowali, jak dla potomnych wyglądała Ameryka czasów Wielkiego Kryzysu. Jego fotograficzna dokumentacja ubóstwa, u początków której leżą przejmujące zdjęcia mieszkańców górskich wiosek w Wirginii, powszechnie kojarzy się dziś ze społecznym zaangażowaniem dokumentalistyki.
Właśnie wspomniane zdjęcia z Wirginii – owoc przyjętego przez Rothsteina w 1935 roku pierwszego zlecenia – uważnie bada Richard Robinson, odkrywając za jednoznacznymi z pozoru obrazami niepokojące sensy i konteksty. Gruntowny research – jego własne uparte poszukiwanie prawdy – nie jest tu tylko ukrytym przed widzem narzędziem, niewidocznym zza dobrze i ostatecznie upozowanej dla jego potrzeb „prawdy”. Widoczny w świadomie ujawniającym szwy i stale szukającym formy opowiadaniu, wskazuje głębszy temat tego eksperymentalnego dokumentu – naturę dokumentalnej prawdy. Robinson zbiera rozmaite ślady i zapisy – rozmowy z potomkami bohaterów tamtych zdjęć sąsiadują tu z filmowymi archiwaliami z epoki i radiowym wywiadem z Rothsteinem. Klasyka fotoreportażu z Appalachów okazuje się w znacznym stopniu inscenizowana i niebezpiecznie zbliżona do propagandy. Swoich bohaterów Rothstein miał uwiecznić przed wysiedleniem ich wiosek pod planowany park narodowy, ale komu zależało na jego utworzeniu i co się stało z ludźmi? Obraz Robinsona zagęszcza się w dramatycznym finale, łączącym ikoniczne dziś fotografie z ponurą historią amerykańskiej eugeniki.
