W angażującym, choć niespiesznym tempie, bez narracyjnych i stylistycznych fajerwerków rozgrywa się współczesny dramat sądowy, będący analizą nie tyle winy i kary, ile ułomnego systemu i wymiaru sprawiedliwości dzisiejszego Mumbaju. Gdy umiera czyściciel ścieków, o „nakłonienie” go do samobójstwa zostaje oskarżony lokalny śpiewak i aktywista – to pod wpływem jednej z pieśni mężczyzna miał odebrać sobie życie. W powolnym rytmie (przywodzącym na myśl „Rozstanie” Asghara Farhadiego), dyktowanym zarówno specyficznymi, zwłaszcza dla europejskiego widza, praktykami policji oraz sądu, jak i codziennością Mumbaju oraz głównych bohaterów, narasta absurd, którego nie powstydziłby się sam Franz Kafka. Tamhane starannie, w ascetycznym stylu buduje przenikliwy obraz sądownictwa, (nie)sprawiedliwości, ograniczeń wolności słowa i praw człowieka, nienachalnie poruszając także tematy różnic kulturowych, religijnych, językowych, społecznych oraz kolonialnej przeszłości Indii.
98%
83/100
