Brak asertywności i wyraźnego celu w życiu, uporczywe przeświadczenie o byciu ofiarą uprowadzenia przez kosmitów? Jeżeli doskwiera ci któryś z tych lęków, seans z filmem Bakkera sprawi, że poczujesz się… jeszcze dziwniej. Koen, Stefan, Kjell, Karel i Jef – każdy z nich tkwi na progu dojrzałości. Pierwszy objada się mlekiem i mięsem, byleby tylko nie sprawić przykrości wujkowi. Drugi wprowadza się do rodziców i całe dnie katuje gitarowy wzmacniacz, po czym zapisuje się na kurs fotografii artystycznej. Bohater trzeciej noweli nie potrafi funkcjonować w społeczeństwie, wciąż przeżywając traumatyczny klaps z dzieciństwa. W pięciu groteskowo wyolbrzymionych przypowiastkach o zagubionych w dorosłości facetach reżyser znajduje miejsce nie tylko dla ironii, ale i dla sentymentu. Quality Time to także formalna zabawa, w której Bakker korzysta z konwencji zapożyczonych z gier przygodowo-zręcznościowych, a także nawiązuje do legend arturiańskich i anegdotycznych filmów Roya Andersona.
