Rasizm to nie tylko przeszłość – to aktywny dyskurs, sposób patrzenia, historia i nieustanne odtwarzanie. Tytułowa Rosinha to rdzenna mieszkanka Gwinei, która stała się symbolem pierwszej portugalskiej wystawy kolonialnej, zorganizowanej przez „Nowe Państwo”. Film jest podróżą do przeszłości, by lepiej zrozumieć teraźniejszość.
W 1934 roku Porto było gospodarzem Pierwszej Portugalskiej Wystawy Kolonialnej. W atmosferze świętowania tłumy Portugalczyków opuszczały swoje domy, by wziąć udział w wydarzeniu. Nie po to jednak, by planować życie w koloniach, lecz by oglądać rdzennych mieszkańców wystawianych w rekonstrukcjach ich „wiosek” oraz – jak głosiły relacje – „czarne kobiety z obnażonymi piersiami”. W ten sposób młoda kobieta z Gwinei, znana jako Rosinha, stała się symbolem wystawy.
Ale kim właściwie była Rosinha? Kim były historyczne Rosinhe, które sprawiły, że uwierzyliśmy w lekcję „Nowego Państwa”? I które być może tłumaczą, dlaczego tak łatwo dziś przyjmujemy przekonanie, że „Portugalia nie jest krajem rasistowskim”? Film stawia to pytanie już na początku, a zaraz potem zastanawia się: „czy w ogóle ma sens zaczynać film w ten sposób?” Na przestrzeni całego dokumentu historia faszystowskiej propagandy wyłania się niczym mroczne lustro, w które trudno spojrzeć. Portugalia to kraj z nieopowiedzianą historią — a ten film jest próbą przełamania tej ciszy.
