Film ma unikalną konstrukcję. Tytuł pojawia się dopiero po upływie dwóch trzecich filmu. Preludium (świat realny) jest za nami, więc prawdziwy film (świat snów) może się rozpocząć. Rozwój akcji nie ma zasadniczego znaczenia, jest drugorzędny, liczą się przede wszystkim nastrój i emocje. To, co zobaczymy na ekranie, zostaje w nas na długo. Reżyser osiąga taki cel między innymi dzięki świetnym zdjęciom (jazda na motocyklu przez wyludnione ulice) oraz zabiegom dźwiękowym, które oddają życie miasta – wręcz fizycznie czuje się jego chłód. Z niecierpliwością czekam na kolejny film Kim Kyung-mooka.
Opracowanie: Roman Gutek
