Mieszkająca od lat w USA chińska reżyserka Shengze Zhu, autorka Kolejnego roku (LLL 17. NH) i nagrodzonego rotterdamskim Tygrysem Present.Perfect. (Odkrycia 19. NH), ponownie opowiada o rodzinnym Wuhan, tym razem z perspektywy przepływającej przez miasto rzeki Jangcy i pandemii koronawirusa. Tworzy miejską symfonię, na wzór tych XX-wiecznych, używając jednak właściwych sobie długich, starannie zakomponowanych, statycznych ujęć. Brytyjska krytyczka Erika Balsom pisała o jej formalnej dyscyplinie: W obliczu niezliczonych form znikania Shengze Zhu gromadzi ślady tego, co inni mogą uznać za niewarte zachowania. Jej oszczędny styl pozwala zabłąkanym detalom przyciągnąć uwagę, burząc uprzedzenia i ponownie uwrażliwiając percepcję. Reżyserka swój film rozpoczyna ujęciami z kamer miejskiego monitoringu z kwietnia 2020 roku. Potem cofa się w czasie, prezentując ujęcia zarejestrowane w Wuhan w latach 2016-2019. W kadrze dominują szerokie panoramy, na których tle widać pozostające w ruchu, niewielkie ludzkie sylwetki. Oscylując pomiędzy tym, co jednostkowe, a tym, co zbiorowe, Shengze Zhu cytuje listy do ofiar pandemii napisane przez ich bliskich. Film, unikając patosu towarzyszącego próbom uchwycenia przemijania, staje się elegią właściwą naszym czasom.
[Agnieszka Szeffel]
