Lukrecja Borgia uważana jest przez historyków za „kamień milowy” na drodze rozwoju włoskiej opery. Oparta na tle dramatu Wiktora Hugo pod tym samym tytułem, jest ogniwem pośrednim pomiędzy stylem operowym Rossiniego i Verdiego, nazwanym bel canto, w którym odnajdujemy nie tylko pięknie prowadzone linie melodii i efektowne wokalne popisy, ale także rozpiętość i siłę dramatycznej ekspresji.
Złowieszczy mit rodziny Borgiów przetrwał stulecia, a historycy i artyści nadal nie są zgodni w jego ocenie. Kim była Lukrecja? Marionetką, zawierającą kolejne polityczne mariaże aranżowane przez jej ojca i brata? Zepsutą kazirodczymi stosunkami modliszką przynoszącą zgubę swoim mężom i kochankom? A może mecenasem sztuk i wrażliwą opiekunką artystów?
