Saara ma w sobie mrok, ale dobrze się maskuje. Na co dzień sprząta i mopuje modną siłownię, wieczorami sama trenuje. Jest mistrzynią sztuk walki z Turkmenistanu, ale nie robi użytku ze swoich talentów. Kiedyś obiecała ojcu, sowieckiemu mistrzowi sambo, że nigdy nie wykorzysta tego, czego ją nauczył. Ale będzie musiała. Kiedy jej starsza siostra ginie zamordowana przez grupę uprzywilejowanych typów, Saara obcina włosy i zaczyna metodyczną zemstę. John Wick to przy niej niemrawy emeryt, a panna młoda z „Kill Billa” to tylko nieszkodliwa pani w żółtym dresie. Saara jest w swojej wendecie bezwzględna. Morduje bez mrugnięcia powieką, kipi gniewem i nie cofa się przed okrucieństwem. Potrafi zabić każdym przedmiotem, a gdy nie ma żadnego pod ręką, posługuje się zębami. Przegryzione tchawice, połamane kończyny, fontanny krwi i zmiażdżone ciała. „Sayara” to festiwal okrucieństwa, który daje do myślenia. Czy tytułowa bohaterka nie posunęła się za daleko? Czy zemsta nie ma żadnych reguł? Na myślenie o tym nie ma jednak podczas seansu zbyt dużo czasu. „Saara” szokuje obrazową przemocą, oszczędnie napisana, zrealizowana w surowym stylu wstrząsa widzem i pozostaje z nim na dłużej.
Reżyserem i scenarzystą tego dzieła jest Can Evrenol, który ma na koncie m.in. nagradzany na całym świecie horror „Baskin” o policjantach, którzy schodzą do samego piekła. „Saara” to gatunkowy miks gore, akcyjniaka, thrillera i dramatu, film kontynuujący tradycję kina zemsty i dodający do niego coś ekstra. W mścicielkę wcieliła się doskonała Duygu Kocabiyik, która hipnotyzuje samym spojrzeniem.
