„Słońce w sieci” Štefana Uhera to przełomowe dzieło uznawane za początek czechosłowackiej Nowej Fali, które zerwało z dotychczasowymi konwencjami kina socjalistycznego, wprowadzając do narracji autentyzm, poetykę codzienności i tematykę dotąd marginalizowaną. Głównymi bohaterami filmu są Fajolo i Bela – młodzi ludzie, których pozorna cyniczność maskuje wewnętrzne zagubienie i emocjonalną niedojrzałość. Ich trudna relacja staje się pretekstem do portretu ówczesnej młodzieży, rozbitego życia rodzinnego i społecznego marazmu. Uher, posługując się technikami cinéma-vérité i często angażując aktorów niezawodowych, stworzył film pełen dygresji, letniego rozleniwienia i liryzmu – wzmacnianego między innymi motywem zaćmienia słońca oraz wizualną metaforą tytułowej „sieci”. Zdjęcia Stanislava Szomolányiego, kręcone kamerą o długiej ogniskowej w przestrzeniach Bratysławy i okolic, budują atmosferę alienacji i obserwacji z dystansu, która idealnie
współgra z tematem dorastania i poszukiwania tożsamości. Przemyślana kompozycja kadru i dokumentalna wrażliwość reżysera sprawiają, że film emanuje autentyzmem i liryzmem jednocześnie – ukazując blokowiska, trzaskające bramy czy anteny na dachach jako elementy nowoczesnej, lecz wyobcowanej rzeczywistości. „Słońce w sieci” to film odważny obyczajowo, portretujący również pierwsze doświadczenia seksualne bohaterów, co czyni go zwiastunem dalszych dokonań czechosłowackiej Nowej Fali – kina opowiadającego o prawdziwych ludziach i ich emocjach. Film pokazujemy w ramach przeglądu Klasyka Kina Czechosłowacji organizowanego we współpracy z Czeskim Centrum i Instytutem Słowackim w Warszawie.
