Schwelle to berlińskie studio, założone przez tancerza, performera i współczesnego libertyna Felixa Ruckerta. To rodzaj świetlicy dla dorosłych, gdzie w programie zajęć można znaleźć m.in.: warsztaty z autostymulacji, oddychania holotropowego, kinbaku, zabawy woskiem czy pokazy biczowania. To także społeczność, która w doświadczeniu bólu i przemocy szuka spełnienia, oświecenia i źródeł twórczości.
Właśnie do tego miejsca zaprasza widzów w swoim intymnym debiucie reżyserka Paula Calvo. Bez oceniania, wkracza ona w świat przyjemności i bólu grupy berlińczyków, którzy podczas zbiorowej terapii, czy indywidualnych performensów, przekraczają granice prywatności, komfortu, wytrzymałości. Kamera znajduje się np. tuż obok wymiotującego z bólu Ruckerta, którego ciało poprzekłuwane jest kilkunastoma igłami albo w samym środku orgii, w której bierze udział kilkanaście osób. Spojrzenie reżyserki nie ucieka w bezpieczny dystans ani zgrabną elipsę – pokazuje wszystko. Niemniej jest w nim wiele czułości, która nie odbiera portretowanym osobom ich podmiotowości.
Niezwykle rzadka w tym temacie otwartość, wyjątkowa uważność i brak efekciarstwa czynią z tego obrazu film o BDSM, który od „50 twarzy Greya” różni absolutnie wszystko.
