W filmie Czarneckiego właściciele magazynów z mięsem postanawiają wytępić szkodniki. Narracja filmu jest prosta, zwyczajna, to niczym szczególnym nie wyróżniająca się opowieść o człowieku, który tropi i zabija szczury. Jest w tym perfekcyjny, dokładny, a jak się też okaże, para się zegarmistrzostwem. Kamera bacznie śledzi każdy jego ruch. Krok po kroku. Nic nie może umknąć jej uwadze... nawet najmniejszy szelest. Obraz wędruje przez ogromne pomieszczenia chłodni, mija długie, niekończące się rzędy wiszącego na hakach mięsa. Sceny jak z filmu grozy. Z każdą chwilą widz coraz bardziej ulega hipnotycznemu czarowi poszczególnych ujęć i nagle orientuje się, że ta banalna historia opowiada o „rzeczach” niezwykle ważnych. O nas, o naszej walce z przebiegłym i przygotowanym na wszystko przeciwnikiem. Uśmiech zamiera na ustach. Jedyna nadzieja w tym, że szybko się uczymy jak przetrwać, jak zachować godność, jak przeżyć. Po prostu. Film Andrzeja Czarneckiego to wielki, uniwersalny obraz o społeczeństwie, władzy, pokusach i mądrości, to perła polskiej szkoły dokumentu. Zaliczany jest, i słusznie, do grona najwybitniejszych arcydzieł polskiej i światowej kinematografii.
