W początkach lat 70., gdy Teatr Telewizji miał już znacznie szerszy odbiór, Szaflarska wystąpiła w kilku przedstawieniach, wyreżyserowanych przez Olgę Lipińską. Niewątpliwie do najlepiej zapamiętanych należą Damy i Huzary Fredry, gdzie razem z Ryszardą Hanin i Zofią Kucówną stworzyły mistrzowski tercet sióstr, które czynią wielkie zamieszanie w starokawalareskim życiu tytułowych wojskowych. Krytyk, Tomasz Miłkowski, pisał: „Role pełne polotu, wigoru, ‘babskiego’ wścibstwa, sposobików, które wywołują w męskiej połowie ludzkości zawsze podobne skutki. Gorzkie i słodkie, zwiewne i twarde, ba, kobiety. Przy nich, jak dzieci, ci wspaniali huzarzy, pogubieni, bezradni wobec tego niewieściego żywiołu, który do ich ‘zacisza’ wprowadza nieznany rejwach i zgoła inną od znanej im dyscyplinę – bo dyscyplinę obyczajów”. W rolach omotanych huzarów wystąpili: Marek Walczewski, Bronisław Pawlik, Wojciech Pokora, a w Kapelana z jego stałą kwestią: „Nie uchodzi, nie uchodzi” wcielił się Jan Kobuszewski. Spektakl znalazł się w tzw. Złotej Setce Teatru TV i pomimo upływu czasu od jego premiery w 1973 roku wciąż bawi znakomitym wykonaniem. W drugiej połowie lat 70. Danuta Szaflarska była mniej obecna na planie Teatru TV, a w latach 80. zniknęła z niego zupełnie. Było to zapewne związane z niechęcią aktorki do pracy w instytucji, na której po wprowadzeniu stanu wojennego ciążyło odium propagandowego środka przekazu. Aktorka wróciła do Teatru TV w następnej dekadzie. Z racji wieku coraz częściej otrzymywała propozycje ról starszych kobiet, babć, ale nawet w epizodach zaznaczała swoją charyzmę i niezwykły wdzięk. Piękny duet stworzyła z Igorem Przegrodzkim w przedstawieniu Podróż do Wenecji Vik w reżyserii Janusza Majewskiego – melancholijnej opowieści o starym małżeństwie, które dożywa swych dni snując marzenia o dalekich wycieczkach.
[Wojciech Majcherek]
