Radykalni i charakterni – Monika Strzępka i Paweł Demirski, reżyserka i dramaturg; w życiu prywatnym są parą, w teatrze tworzą tandem, który od 2006 roku bez pardonu mówi ze sceny o polskich mitach, bieżącej polityce i społecznych frustracjach. „Ekshumują” więc Mickiewiczowskie Dziady, pytają, dlaczego w naszym kraju nie świętuje się zniesienia pańszczyzny, tworzą eschatologiczne political fiction, wystawiają śpiewogrę o obsesji zdrowego żywienia i opowiadają o gejach, którzy chcą zawalczyć o własny sektor na Stadionie Narodowym. Tworzą teatr lewicowy i zaangażowany. Starają się prowokować publiczność, wybudzać ją z samozadowolenia.
Film Magdy Mosiewicz wprowadza widzów – bez uprzedzenia – w sam środek scenicznego świata Strzępki i Demirskiego. Zaczyna się od huku i słów Strzępki: „Ostro…”, a kończy Piosenką mózgu do słów Demirskiego i muzyki Jana Suświłły. Pomiędzy mamy mozaikę sekwencji z teatralnej „gorączki dnia powszedniego”: montaż z prób do przedstawień Bierzcie i jedzcie, Bitwa Warszawska 1920, Klątwa, odcinki z czasu beznadziei oraz W imię Jakuba S. W dokumencie Magdy Mosiewicz nieważna jest bowiem chronologia, klarowna opowieść z cyklu „życie i twórczość” – stanowi on raczej dokumentalną wariację na temat teatralnego duetu, który z grupą współpracowników i aktorów chce wykrzyczeć, wyśmiać i wskazać palcem to, co jest dla niego ważne.
