Film Jane Schoenbrun to melancholijny, hipnotyczny portret dojrzewania w epoce telewizyjnych obsesji i fantazji. Nastolatkowie Owen i Maddy dorastają w latach 90., zafascynowani tajemniczym serialem „The Pink Opaque”, który zdaje się przenikać do ich rzeczywistości. Gdy program znika z anteny, Owen traci kontakt z Maddy, a z czasem sam zaczyna wątpić, co naprawdę istniało. Schoenbrun operuje poetyką onirycznego horroru, skąpanego w różu, neonowym fiolecie i chłodnej zieleni, w którym granice między wyobraźnią a rzeczywistością rozmywają się. Ciało bohatera staje się miejscem przepływu – między realnym a wirtualnym, a także między sobą a cudzym odbiciem.
Ten intymny body horror nie ukazuje przemocy fizycznej, lecz subtelny, rozpad ciała i osobowości, dokonujący się w przenikającym pod skórę świetle telewizora. To film o dorastaniu w świecie zdominowanym przez obrazy, o pragnieniu, by w nich zamieszkać, i o lęku, że własna tożsamość może zniknąć wraz z ostatnim migotaniem ekranu.
„W blasku ekranu” znajdziemy też opowieść o alienacji, queerowej tożsamości oraz o tym, jak media kształtują nasze doświadczenie ciała, pamięci i samotności.
