Polityczna satyra i kino drogi w duchu slow cinema? Na taki niekonwencjonalny mariaż zdecydował się Daniel Zimmermann, szwajcarski artysta wizualny i dramaturg. W trzynastu starannie zainscenizowanych ujęciach panoramicznych (obejmujących 360 stopni) reżyser w milczeniu ukazuje absurd wpisany w fundamentalne prawa, którym podporządkowany jest współczesny, zglobalizowany kapitalizm. Głównym bohaterem i obiektem rynkowych mechanizmów staje się tu stare drzewo. Ścięte w austriackim lesie, przetworzone na deski, a następnie siecią różnych środków transportu przewiezione na drugi koniec świata – do puszczy amazońskiej w Brazylii. Jak to może się opłacać? Po co sprowadzać drewno z innego kontynentu? Jaki jest koszt środowiskowy takich działań? Te pytania wiszą w powietrzu podczas sensu, gdy widz, nawet najbardziej zaprawiony w bojach fan slowcinemowych wyzwań, musi się otworzyć na radykalną konwencję filmowania. Poruszające się ze stałą prędkością ujęcia nieubłaganie porzucają „bohaterów”, uchwycone sytuacje i krajobrazy, tworząc abstrakcyjne ruchome impresje i każąc nam zapomnieć o komfortowej narracji statycznych ujęć. Zaskakujące doświadczenie wybudzające z kinofilskiego letargu.
[Mariusz Mikliński]
