Film Lecha Majewskiego to utrzymany w czarno-białej tonacji, lapidarny zapis ostatnich dni z życia kultowego, śląskiego poety Rafała Wojaczka. Podejmując próbę przebicia się przez legendę, która otaczała poetę już za życia, wykorzystując fakty z jego tragicznej biografii, reżyser stworzył film wychodzący poza ramy życia jednostki, w kierunku bardziej uniwersalnego spojrzenia na kondycję człowieka-artysty w rzeczywistości, w której de facto nie ma dla niego miejsca.
Ten film to przede wszystkim niezwykły opis napięć psychicznych i emocjonalnych powstałych pomiędzy wrażliwą jednostką a otoczeniem, dodatkowo głęboko osadzony w realiach Polski lat sześćdziesiątych. W scenerii brudnych ulic, dworców kolejowych, tanich barów serwujących wódeczkę i śledzika rozgrywa się dramat młodego człowieka – ciąg sekwencji rozgrywający się na pograniczu rzeczywistości i poetyckiego świata fikcji. To opowieść o młodym artyście, o życiu którego decydowały
przede wszystkim pasja i permanentna prowokacja. Owe splecione ze sobą „siły kosmiczne”, zakorzenione w nim samym, okazywały się być główną „siłą motoryczną”, warunkującą w stopniu najwyższym jego bycie w świecie i konsekwentne dążenie do… samounicestwienia.
