Majstersztyk Czechowa został wydany w 1897 roku. W rok później sztuka była już grana w całej Rosji. Przez ponad sto lat była wystawiana z ogromnym powodzeniem w teatrach na całym świecie i nadal nie schodzi z afisza. Autor określił sztukę jako „sceny z życia ziemian”; swoich bohaterów umieścił na rosyjskiej prowincji XIX stulecia. To świat, który ulega zniszczeniu: usychają lasy i pustoszeje ziemia, majątki idą w ruinę. Ludzie czują wokół siebie coraz większą pustkę. Wszystko, co przydarza się bohaterom, układa się w „model życia daremnego” – poświęcenie jest daremne, lata harówki stracone, miłość – niemożliwa. Profesor Aleksander Sieriebriakow wraz z żoną, Heleną, przebywają w majątku, który utrzymywany i zarządzany jest przez jego szwagra, Iwana Wojnickiego. Profesor chce sprzedać posiadłość. W dusznej atmosferze, pośród wzajemnych żalów i tłumionych namiętności, dochodzi do wybuchu emocji. Inscenizacja Kazimierza Kutza na pierwszy plan wydobywa z dramatu Czechowa motywy miłości niespełnionej, niemożności porozumienia się, bycia szczęśliwym. Spektakl został zrealizowany w naturalnych wnętrzach dworku Jana Matejki w Krzesławicach (dziś dzielnica Krakowa).
