Wysoko w górach spoczywa skarb. Strzegą go zdradliwe zbocza i doliny, do których nie wiedzie żadna utarta ścieżka. Nie jest to baśniowa owca objuczona złotem, przywoływana w nocnych rozmowach nad paleniskiem, lecz samolot, który ostatnio się rozbił. Władze wyznaczają nagrodę za odnalezienie wraku. Ale jak po tych niedostępnych terenach wędrować, wiedzą jedynie pasterze, którzy są świadomi, czym w Himalajach grozi próżność. Jeden z nich, schorowany mizogin Arjun, podejmuje jednak ryzyko. Kontemplacyjny, dojrzały debiut Ridhama Janvego, skomponowany z długich malarskich ujęć, ukazuje surowy majestat gór na północy prowincji Himachal Pradesh. Złotą owcę i świętą górę można czytać jako czerpiącą z lokalnych wierzeń przypowieść o ludzkiej pysze i nowoczesności, która zwodzi na pokuszenie i wytrąca z orbity tradycyjnego życia. Jednocześnie reżyser z dokumentalną precyzją pokazuje trudności, jakim stawiają czoła mieszkańcy gór. Autentyzmu dodaje zaś fakt, że w głównych rolach widzimy pasterzy z plemienia Gaddi, którzy nigdy nie stali przed kamerą.
