Jeśli góry maja duszę, to jest ona majestatyczna. 90 lat temu pewien młody student dokonał rzeczy wówczas niemożliwej. Wiesław Stanisławski wspiął się nowymi, trudnymi drogami na największe ściany Słowackich Tatr. Przewiązany tylko konopną liną w pasie, wspinał się z niewiarygodną pasją. W zimowym krajobrazie Tatr dwóch przyjaciół – wspinaczy podąża śladami Stanisławskiego. Powtarzają jego drogi i odnajdują jego górskie przesłanie. Wśród spadających lawin i w promieniach zimowego słońca odczytują jego myśl: Jeśli robimy coś z głębi serca, robimy to najlepiej.
