Matka Shoo właśnie popełniła samobójstwo. Kobiety nie rozmawiały od dawna ze względu na traumatyczne dzieciństwo bohaterki. W duchu wypieranej przez siebie żałoby jedzie na irlandzką wieś, żeby w ramach opieki społecznej zająć się starszą kobietą cierpiącą na agorafobię. Zrujnowany dom, leśne ostępy, staruszka, która cierpi na paranoję i cały czas ostrzega dziewczynę przed „nimi”. Ale kim są „oni”? I czy naprawdę istnieją? Shoo powoli zaczyna osuwać się w szaleństwo. A może wreszcie zaczęła widzieć rzeczy takimi, jakie są w rzeczywistości?
„Fréwaka” to irlandzki horror folkowy nakręcony częściowo w tradycyjnym irlandzkim języku. Film przerażający, gęsty od atmosfery i napięcia, koncertowo zagrany i zrealizowany mimo niskiego budżetu. To kino grozy, w którym psychologia postaci jest równie istotna, jak budowanie suspensu. Podczas oglądania nietrudno pogubić się w tym, co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni bohaterek, co sprawia z kolei, że wraz z nimi odkrywamy kolejne karty. Po seansie zostanie Wam głęboki niepokój, a wracając do domu zapewne nie raz obejrzycie się przez ramię.
To drugi film w dorobku Aislinn Clarke, reżyserki „Diabelskich wrót”. Podobnie jak w swoim pierwszym pełnometrażowym tytule, porusza wątki katolickie, które umiejętnie łączy z ludowymi wierzeniami, jakie przez stulecia próbował wyrugować Kościół. Bohaterowie „Fréwaka” żyją w cieniu historii praktyk sióstr Magdalenek, przesądów i patriarchatu. W tym filmie najważniejsze jest jednak surowe przerażenie, które narasta z każdą sceną. Bo straszyć Clarke umie po mistrzowsku.
