Conor jest frajerem i korposzczurem. Nie wiadomo jakim cudem przekonał seksowną Kristinę, żeby została jego dziewczyną. Głowę zajmują mu ciągłe prezentacje i hipotetyczny awans, którym nęci go oślizgły szef. Ale życie Conora się zmieni, kiedy Kristina wyjeżdża na weekend, a on postanawia wykręcić numer do ekipy trolli, ostrych imprezowiczów z innego świata. Paskudy w skórach, amatorzy piwa i motocykli wbijają mu na chatę i robią interwencję. Ich cel? Zrobić z Conora króla balang, nieustraszonego moczymordę. Przy okazji zniszczą mu życie i zabiorą do swojej fantastycznej krainy. Ale to mała cena za dobrą zabawę, prawda?
„Frankie Freako” to film zrealizowany według najlepszych tradycji kultowego kina. Nawiązuje do takich hitów kina klasy B jak „Munchies”, „Ghoulies”, „Critters”, słychać w nim słabe echa „American Psycho”, budzi skojarzenia ze „Zwariowanym Fredem”. To dzieło, które należy oglądać z przymrużeniem oka. Zabawa konwencją zrealizowana po taniości, ale z sercem. Nieco ohydna, bo takie nawyki mają kreatury, które zmieniają życie Conora. I dość makabryczna, ale to przecież zaleta.
Reżyser „Frankie Freako” to jedna z najjaśniej świecących obecnie gwiazd kina klasy B. Steven Kostanski ma na koncie m.in. „Leprechaun powraca”, „Psycho Goreman”, „Bio-Cop” i „Manborga”, a wyreżyserował również jeden z rozdziałów „V/H/S/94”. Jest specem od charakteryzacji i we „Frankie Freako” widać to doskonale. Paskudy, z którymi użera się Conor wyglądają fantastycznie, nieźle się też poruszają i każda z nich ma swoją osobowość. Okropną, oczywiście.
