Reżyser Sebastián Silva siedzi w Meksyku i pogrąża się w depresji. Czyta Ciorana, myśli o samobójstwie. Rozważa kupno środka do usypiania psów, ale na razie podtruwa się ketaminą. Pewnego dnia na plaży dla gejów poznaje Jordana Firstmana, internetowego celebrytę, który koniecznie chce z nim pracować. Wspólne plany przekreśli nagły zwrot akcji – szokujący jak w Psychozie, lecz bardziej komiczny niż straszny, slapstickowy. Z tą woltą wiele wspólnego będzie miała Vero, gosposia Sebastiána. Bret Easton Ellis, autor American Psycho, w swoim podkaście powiedział, że Gnijąc w słońcu przypomina reinterpretację Romy w wykonaniu Johna Watersa. I faktycznie film ten jest transgresyjną komedią, ze scenami narkotykowych ekscesów i niesymulowanego seksu, ale i opowieścią o różnicach klasowych w Meksyku. To również przykład masochistycznej autofikcji, w której Silva, podobnie jak Firstman, gra najżałośniejszą wersję samego siebie.
[Piotr Mirski]
