Marie i Borisa poznajemy w chwili, gdy najlepszy czas mają już wyraźnie za sobą. Trwające piętnaście lat małżeństwo chyli się ku upadkowi. Jedynym powodem, dla którego tych dwoje wciąż mieszka pod jednym dachem, nie jest wcale dobro dzieci, a fakt, że mężczyzny nie stać na wynajem własnego lokum. Co więcej, żąda od Marie, by go spłaciła, choć wcale nie partycypował w zakupie nieruchomości, a jedynie wyremontował mieszkanie. Przeciągające się „negocjacje” powodują wiele mniejszych nieporozumień, dając dowód na to, jak ta dwójka się od siebie oddaliła. Coraz mniej tu racjonalnych argumentów, zastępowanych przez emocje i wytykanie wzajemnych słabości. Od różnic w poglądach na wychowanie dzieci, przez problemy ze znalezieniem pracy, po pochodzenie. Znany z takich filmów jak Własność prywatna czy Nasze dzieci belgijski reżyser Joachim Lafosse ogniskuje rodzinny dramat w jednym wnętrzu, które zresztą jest przedmiotem sporu. Operując zbliżeniami (znakomite role Bérénice Bejo i Cédrika Kahna) i przywiązując ogromną rolę do najmniejszych gestów, pokazuje, jak niewiele może dzielić miłość od nienawiści.
90%
66/100