Chienn Hsiang powtarza, że impulsem dla opowiedzenia historii 45-letniej szwaczki z Kaohsiungu, był widok anonimowej kobiety, jadącej autobusem – samotnej i zrezygnowanej. Kim jest – zastanawiał się reżyser – czy istnieje wyjście z sytuacji, która zamyka ją w sobie, czyni niewidzialną? W życiu Ling wszystko ulega destrukcji – męczą ją objawy przedwczesnej menopauzy i brak porozumienia z dorastającą córką. W drzwiach zacina się zamek, mąż pracujący w Szanghaju milczy, woda w kranie nie płynie, a maszyna do szycia przestaje szyć. To, co dotąd było żywe, usycha, martwe stawia opór. Przebudzona z letargu Ling w desperacji próbuje wskrzesić swoją kobiecość. Buty na obcasach, szminka na ustach i rozbrzmiewające z telewizora tango mają zastąpić dojmującą pustkę, to jednak tylko gra pozorów. Podczas wizyt w szpitalu u chorej teściowej Ling obserwuje półprzytomnego mężczyznę, dochodzącego do zdrowia po operacji oczu. Zaczyna się nim potajemnie opiekować, pielęgnuje go i dotyka, odnajdując w kontakcie z drugim ciałem coś więcej niż ulgę.
Chen Shiang-chyi, bardziej postać niż aktorka przeniesiona z filmów Tsai Ming-lianga, jest kobietą kluczącą w filmowych labiryntach. Każdy jej gest odsyła do czegoś wielbicielom twórczości Malezyjczyka z Tajwanu doskonale znanego. Chienn Hsiang umieszcza ją w sztywnych ramach kadru, kształtowanego przez architekturę nowoczesnych, starzejących się szybko osiedli, ale też w ramach kinofilskiej pamięci. Mimo że reżyser nie wychodzi poza konwencję kina obyczajowego, Chen pozostaje dziewczyną z „Goodbye Dragon Inn” kilkanaście lat później.
100%
