Połowa lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Dopiero co zakończył się, wprowadzony w grudniu 1981 roku, stan wojenny. Rządzące Polską władze komunistyczne nie kontrolują jednak głębokich przemian społecznych. W pozornie uporządkowanym kraju najtrudniej jest im znaleźć drogę do ludzi młodych. Dotrzeć do ich oczekiwań, pragnień czy uczuć. Nie udają się żadne próby indoktrynacji. Młodzi ludzie żyją w swoim świecie, najczęściej i najgłębiej oddają się muzyce. Kultowe kapele zawładnęły ich emocjami, a teksty piosenek przemycają, mimo czujności cenzury, antyrządowe treści. Podtrzymują ideę przemian i wolności. Perfect, Maanam, Lady Pank, Lombard, Oddział Zamknięty, Republika… można by tak długo wyliczać. W 1984 roku zespół „Maanam” odmawia wystąpienia na Koncercie Przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. Kapela natychmiast zostaje umieszczona na czarnej liście komunistycznej cenzury. Obok zakazu występów publicznych zostaje też zdjęta z anten radiowych, ekranów telewizyjnych i łam prasy. Na odpowiedź młodych nie trzeba długo czekać. Jak grzyby po deszczu powstają fankluby zespołu.
Film dokumentalny Wojciecha Maciejewskiego przedstawia działalność takiego fanklubu. Czym wyróżnia się na tle innych? Dlaczego opowieść o nim jest tak ciekawa i godna uwagi? Bohater filmu, Wiesław Ciasnowski, prywatnie zafascynowany twórczością „Maanamu”, to zaufany działacz reżimu. Dyrektor Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Warszawie i jednocześnie Przewodniczący Koła Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, kuźni przyszłych działaczy partyjnych. Jego idea jest prosta. Przyciągnąć młodzież do klubu. Zachwycić Korą (Kora Jackowska – wokalistka „Maanamu”), a następnie, na zebraniach Koła ZSMP, poddać jej teksty szczegółowej analizie w taki sposób, aby odnaleźć w nich cytaty z pism Włodzimierza Iljicza Lenina. Jakież to piękne! Światła jupiterów. Mrugające tysiącem barw reflektory oświetlają scenę. Tłum piszczy. Skanduje. Nawołuje. „Artysta” Ciasnowski wychodzi na scenę. Rozbrzmiewa muzyka. Basowe dźwięki
