Mnogość cytatów z kultury - tak najprościej można by podsumować Hamlesia Skolimowskiego, etiudę, która jest jedną z pierwszych prac filmowych reżysera Czterech nocy z Anną. To kolejny filmowy żart, jak zapowiada już na wstępie reżyser, przepisany na rzeczywistość powojenną, w którym autor ujawnia inspiracje filmem powszechnym. Szekspir interpretowany jest w nim w rytm burleskowego stylu Charliego Chaplina, z akcentami poetyki Felliniego. Podobnie jak dzieła Amerykanina, film jest niemy, zatem temat - klasyczny dramat Szekspira - dostaje dodatkowych rysów humorystycznych. Akcji towarzyszy, niczym komentarz, wyśpiewany na pijacką modłę, absurdalny monolog na bazie dramatu. W tym świecie na opak Ofelka (Elżbieta Czyżewska) kąpie się w wannie, a Laercio (Wiesław Gołas) walczy na kastet, zaś ekspresja aktorska godna jest filmów niemych. Powtarzającym się elementem scenograficznym są rozrzucone gazety, które pojawią się też jako komponent świata przedstawionego w późniejszym Erotyku. Po raz kolejny Skolimowski ujawnia biegłość w budowaniu kadrów, dbałość o scenografię i ruch wewnątrz kadrów. Surrealizm etiudy podkreśla także ruch kamery, która podąża za ruchem w kadrze i sprawia, że mamy wrażenie, że patrzymy na świat pod wpływem... wysokoprocentowej oranżady.
