Sztandarowy w twórczości Freda Kelemena przykład slow cinema . Niezwykła formalnie i dojrzała fabularnie opowieść o ucieczce Marianne i siedmioletniego Michy od życia u boku brutalnego pijaka. Matka i syn podróżują przez rozświetlone gwiazdkowymi lampkami i skute lodem Niemcy, naiwnie wierząc, że spotkani po drodze ludzie bezinteresownie pomogą im w kłopotach. Celem podróży jest nieistniejąca od dawna kraina dzieciństwa Marianne i próba uratowania resztek dziecięcej niewinności Michy. W mrocznym kinie Kelemena złudzenia pękają jak mydlane bańki, ale zanim to nastąpi, reżyser przeprowadza widzów przez z pietyzmem konstruowane doświadczenie czasu. Myśli potrzebują czasu, żeby się rozwinąć - mówił w jednym z wywiadów - a długie ujęcia pozwalają rozwinąć się myślom i emocjom. Kelemen umieszcza skulone, niepewne przyszłości postaci na tle monochromatycznych krajobrazów, śledząc ich z wysiłkiem stawiane kroki. Patrzy na bohaterów niemal w ciemności, albo z zaskakujących perspektyw. Kontempluje ciszę, a emocjom pozwala wybrzmieć jedynie za pomocą środków wizualnych.
