Dokument wyreżyserowany przez Pasoliniego w 1970 roku stanowi odpowiednik współczesnego "making of" będącego dodatkiem do filmów. Nie była to nowość w jego praktyce reżyserskiej – przed realizacją "Ewangelii według Mateusza" (1963) powstała montażówka ze zdjęć w Palestynie. Reżyser zebrał dokumentację z Afryki do filmu, którego nie udało mu się później zrealizować. Pasolini przechodził w tym okresie fascynację greckimi tragediami – na swoim koncie miał już „Króla Edypa" (1967) oraz „Medeę" (1969). „Notatki do Orestei Afrykańskiej" pozostają jednym z najważniejszych przykładów dokumentów etnograficznych we włoskim kinie, jak i generalnie dokumentów na temat Afryki. Film ten można potraktować również jako przykład prywatnego eseju Pasoliniego, dziennika z podróży pisanego poezją obrazów.
