1943 – rok bengalskiego Wielkiego Głodu. W wyniku działań wojennych, załamań gospodarczych oraz decyzji politycznych ceny żywności gwałtownie wzrosły, a ogromne rzesze mieszkańców wiejskich terenów Bengalu zostały pozbawione podstawowego produktu żywnościowego – ryżu. Klęska ta pochłonęła około trzech milionów ofiar. Ray pokazuje narastającą grozę i widmo głodu przez pryzmat losów młodego małżeństwa – bramina, który we wsi pełni funkcję lekarza i nauczyciela, oraz wielkodusznej i czułej Angany. Jako przedstawiciele wysokiej kasty stają przed bolesnym wyborem moralnym: czy zadbać o siebie kosztem innych, czy otworzyć się, a także swoje domostwo, na wspólnotę w potrzebie. Reżyser buduje atmosferę filmu za pomocą plastycznych obrazów (zanurzone w mętnej wodzie kobiety szukające jadalnych ślimaków) i szokujących epizodów (kobieta oddająca się oszpeconemu mężczyźnie za garść ryżu). Nigdy nie popadając w patos, tworzy przejmującą, jednocześnie realistyczną i symboliczną opowieść o społecznej katastrofie.
[Karolina Kosińska]
