Pozornie opuszczona nadmorska willa staje się sceną dla trudnego procesu twórczego w tej szczególnej kontynuacji pełnego bólu, zakazanego dziennika Jafara Panahiego, jakim było wcześniejsze „To nie jest film”.
W miarę, jak będący bohaterem pisarz zmaga się ze swą pracą, w jego domu pojawia się młoda wojownicza kobieta i jej brat, zakłócając odosobnienie twórcy. Z upływem czasu jest coraz to mniej jasne, czy zbiedzy uciekają przed prawem, czy może są tylko wytworami pisarskiej wyobraźni.
Jafar Panahi, wciąż cierpiący w wyniku rządowego zakazu oficjalnego tworzenia w Iranie, mimo to kręci niezwykłe filmy. Jego najnowsze dzieło to zainspirowana Pirandellem medytacja na temat relacji, jaką artysta ma z tworzonymi przez siebie postaciami, a także pełen cierpienia autoportret nakręcony w trudnym czasie przez politycznie świadomego filmowca. Wielowarstwowa refleksja nad tworzeniem kina, naturą władzy i fikcją jako taką: „Pardé” to znakomicie napisany, metaforyczny film, przypominający psychodramę umysłu, starającego się stworzyć dzieło wysokiej wartości, mimo iż czynniki zewnętrzne przeszkadzają mu w kreatywności i zmieniają artystę w uciekiniera wyobraźni w jego własnej ojczyźnie.
