Obsypany nagrodami debiut belgijskiej reżyserki Laury Wandel to popis formalnej prostoty i narracyjnego mistrzostwa. Siedmioletnia Nora (fantastycznie zagrana przez Mayę Vanderbeque) właśnie idzie do szkoły, w której uczy się już jej starszy brat Abel. Rodzeństwo wydaje się nierozłączne, ale ich miłość zostanie wystawiona na ciężką próbę, gdy chłopiec zacznie być gnębiony przez starszych kolegów. Interwencja Nory – a później również poproszonych przez nią o pomoc nauczycielek – tylko pogarsza sytuację. Ale dziewczynka nie chce być bierną obserwatorką cierpień brata. Plac zabaw to nakręcony z olbrzymią czułością, wnikliwością i empatią portret przełomowego momentu dzieciństwa, gdy po raz pierwszy pryska iluzja beztroski i bezpieczeństwa, jakie do tej pory zapewniali bliscy. Świat widziany oczami dziecka – a taką perspektywę narzuca widzom nie tylko reżyserka, lecz także wszędobylska, ruchliwa kamera Frédérica Noirhomme’a – jest nieprzyjaznym, trudnym do zaakceptowania miejscem.
[Jakub Demiańczuk]
