Willy, piętnastoletni chłopak, rok po styczniowych protestach nadal boryka się z obrażeniami, których doznał w trakcie przemieszczania się na Plac Tahrir. Jego rodzina, żyjąc w ubóstwie, łoży na leczenie ran sumy większe niż te, które może przeznaczyć na codzienne utrzymanie.
Salwę, młodą dziewczynę z niewielkiej wioski egipskiej, poznajemy w momencie jej walki o odzyskanie reputacji i godności w swej lokalnej społeczności. Salwa dzieli los wielu młodych kobiet, protestujących na Placu Tahrir - sama ich obecność i publiczne zaangażowanie uznawane jest w konserwatywnej wspólnocie za prostytucje i przekroczenie obowiązujących norm. Jej odwaga i szczerość pozwalają na zbudowanie opowieści o wyzwoleniu z ugruntowanych struktur społecznej dyskryminacji, szowinizmu i patriarchatu, który wyznacza egipskim kobietom określone miejsce i odbiera im głos.
Walka przeciwko tak rozumianej hierarchii okazuje się także ważną stawką rewolucji.
Pozostałe historie to dojmujące obrazy przemocy i protestu, a także pretekst do refleksji nad medialnym charakterem egipskiej rewolucji, nad nowymi kanałami komunikacji ludzi, którzy postanawiają stanąć przeciwko opresyjnej władzy. Choć przestrzenią mobilizacji i wzmacniania rewolucyjnych haseł coraz częściej staje się Facebook, zaś filmy, nagrywane za pomocą telefonów komórkowych, dostarczające kolejnych kadrów z placu, są głównym nośnikiem przekazu, to jednak prawdziwy protest dokonuje się w akcji ciał i głosów. Rewolucja to obecność tysięcy ludzi w fizycznej przestrzeni, w sile ich krzyku i w ich radykalnych gestach.
