Zaskakujący, niejednoznaczny, anarchistyczny! Współczesny portret ikony amerykańskiej sceny jazzowej, Theloniousa Monka (1917-1982), został zbudowany w całości z odnalezionego po latach materiału archiwalnego. Przed występem w paryskiej Salle Pleyel w grudniu 1969 roku legendarny pianista i kompozytor wziął udział w programie telewizyjnym Henriego Renauda. Alain Gomis zmontował fragmenty ich rozmowy i obrazy zza kulis, w taki sposób, że rozdźwięk pomiędzy artystą, zanurzonym w świecie własnego geniuszu, a obcym mu pod każdym względem otoczeniem wybrzmiewa tu jak nigdy dotąd. To oskarżenie brutalnej i intelektualnie miałkiej machiny medialnej, która próbuje najpierw przyszpilić, a potem zamknąć Monka w przygotowanym formacie, głucha i ślepa na jego głos i wrażliwość. To nie jest miłe, wycinamy – kwituje dziennikarz stwierdzenie artysty, że jako gwiazda paryskiego festiwalu jazzowego w 1954 roku otrzymał najniższą ze wszystkich gażę. Zaciekawiona kamera lustruje go, jakby był przedmiotem wystawionym na sprzedaż, jak dym z papierosa otacza go chmura obojętności, a traktujący Monka z góry Renaud przeprowadza wywiad sam ze sobą. Na szczęście jest jeszcze na czym grać.
[Agnieszka Szeffel]
100%
