Po prapremierze komedii w Teatrze Aleksandryjskim w Petersburgu w 1836 roku Gogol opatrzył swe dzieło szczegółowym komentarzem, jak należy grać „Rewizora” – „nic tu nie powinno być przesadzone albo trywialne, nawet w najmniejszych rolach (…) Im mniej aktor będzie myśleć o tym, żeby śmieszyć i być zabawnym, tym silniej objawi się komizm jego roli”. Spektakl jest debiutem Jana Klaty w Teatrze Telewizji, zarejestrowaną wersją oryginalnej i widowiskowej inscenizacji, której premiera odbyła się w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu w 2003 roku. Reżyser przeniósł intrygę gogolowskiego arcydzieła rozgrywającą się w pierwszej połowie XIX wieku w Rosji o ponad wiek później, w czasy Polski lat 70. XX wieku. Pokoje wymalowane na różowo, na ścianach słomiane makatki, w telewizji śpiewa Demis Russos i Boney M. Towarzysze z miejscowego komitetu partii jeżdżą maluchami, mają pierwsze kolorowe telewizory i ścigają się w zdobywaniu papieru toaletowego. Będą musieli obłaskawić przyjeżdżającego w poufnej inspekcji dygnitarza, w rzeczywistości – niebieskiego ptaka bez grosza przy duszy. Ten, z początku zaskoczony niespodziewanymi awansami, pochlebstwami i łapówkami, szybko odnajduje się w roli wszechmocnego rewizora. Klata w swojej adaptacji udowadnia, że choć zmieniły się realia, kostiumy i tytulatura, ludzkie charaktery i postawy, grzechy i niegodziwości są takie same, a pytanie Gogola: „Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie” pozostaje niezmiennie aktualne.
