Film Svena Taddickena trudno „włożyć” do jednej gatunkowej szufladki. Balansuje on bowiem pomiędzy dramatem psychologicznym, obracającym się wokół próby poradzenia sobie z poważną traumą, a trzymającym w napięciu thrillerem zemsty. Początek kojarzyć się może nieco z Funny Games Michaela Haneke. Do mieszkania spędzającego wakacje na Majorce małżeństwa nauczycieli włamuje się trzech młodych mężczyzn. Dochodzi do brutalnego napadu na tle seksualnym. Reżyser nie koncentruje się jednak na tym, co wydarzyło się bezpośrednio po tragicznym zdarzeniu, przenosząc akcję dwa lata później do Niemiec, gdy życie Liv i Maltego zdaje się wracać do normalności. Oboje mają za sobą długą terapię, która zwłaszcza dla kobiety staje się szansą na zostawienie wydarzenia z przeszłości za sobą. Zdecydowanie większy problem ma z tym Malte, zwłaszcza od momentu, gdy pewnej nocy zupełnie przypadkiem trafia na jednego z napastników. Taddicken buduje swój film wokół dwóch mocnych kreacji aktorskich – Luise Heyer i Maximiliana Brücknera. W dużej mierze to za ich sprawą zadajemy sobie pytanie: jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla tych, których kochamy.
