Marianne umiera – według prognoz lekarzy pozostało jej zaledwie kilka miesięcy życia. Gdy dowiaduje się o istnieniu stowarzyszenia, które w dość niekonwencjonalny sposób pomaga ludziom oswoić się ze zbliżającą się śmiercią, postanawia wziąć udział w programie zmieniającym percepcję rzeczywistości.
Po wypiciu substancji mającej otworzyć jej umysł, prowadzona kojącym głosem przewodniczki Evy , Marianne rusza w podróż w głąb siebie. Cofa się w czasie do rodzinnej wycieczki w góry; wycieczki, którą przed laty odbyła z dziećmi i mężem, zanim postanowiła ich porzucić. W filmie Henrika Hellströma, stanowiącym połączenie Bergmanowskiej psychodramy z science-fiction, najważniejsze momenty odbywają się w ciszy, a ukrywaną latami prawdę wyznaje się nie bliskim osobom, ale samemu sobie. Szwedzki reżyser na wzór Orfeusza schodzi w „The Quiet Roar" do podziemnego świata pamięci, próbując odpowiedzieć na pytanie, jak wyglądałoby nasze życie, gdybyśmy choć na chwilę mogli przyjrzeć mu się z zewnątrz. Nie pozostaje nic innego, jak dać mu się poprowadzić.
