"Warszawska Niedziela" jest jednym z nielicznych zachowanych materiałów filmowych przedstawiających przedwojenną stolicę. Warstwę wizualną filmu tworzą obyczajowe sceny zarejestrowane w czasie jednej z letnich niedziel 1938 roku oraz obrazy architektury miejskiej. W pierwszych ujęciach podziwiamy Powiśle – widok mostu Kierbedzia i średnicowego mostu kolejowego. Następnie kościoły – Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu i Św. Aleksandra na Placu Trzech Krzyży tuż po niedzielnym nabożeństwie. Przenosimy się na nadwiślańskie nabrzeże z przystania rzeczną, skąd rozentuzjazmowania warszawiacy udają się w rejs parostatkiem. W oddali, na przeciwległym brzegu rzeki, widać Katedrę Praską. W cieniu mostu Poniatowskiego plażowicze szukają wytchnienia od miejskiego zgiełku. Następnie przenosimy się w okolice Łazienek Królewskich. Wzdłuż alej Ujazdowskich docieramy do Placu Trzech Krzyży i dalej, mijając znacznie bardziej już gwarny Nowy Świat, docieramy do serca stolicy. U zbiegu Alej Jerozolimskich i Marszałkowskiej, w okolicy Dworca Wiedeńskiego, tętni życie miejskie. Kolejne sekwencje filmu przedstawiają ogród zoologiczny, skąd trafiamy na Mazowiecką, gdzie w znanej kawiarni „Ziemiańska” szykowne damy i eleganccy panowie zażywają wielkomiejskich rozrywek. Zabawa, zgoła odmienna, wre też w wesołym miasteczku. Niedziela warszawska wraz z zapadnięciem zmroku kończy się na Placu Teatralnym. W zwanej wówczas „Paryżem północy”, rozświetlonej tysiącem neonów warszawskiej metropolii zaczyna się życie nocne. Nic nie zapowiada nadejścia, mającej zaburzyć ten naturalny rytm miasta, wojennej nawałnicy.
