Dani Timmins właśnie wprowadziła się do nowego domu ze swoim mężem, psychiatrą. Pewnej nocy do ich drzwi dobija się dziwny facet ze szklanymi oczami, twierdząc, że grozi jej niebezpieczeństwo. Ma rację – kobieta zostaje zamordowana. Czy przez niego? Tego właśnie chce się dowiedzieć Darcy, niewidoma bliźniaczka Dani, medium z powołania, właścicielka sklepu z osobliwościami. Rok po śmierci siostry składa byłemu szwagrowi i jego nowej dziewczynie niespodziewaną wizytę. Przywozi ze sobą drewnianą rzeźbę z ustami otwartymi w rozpaczliwym krzyku i jasne jest, że prowadzi śledztwo. Jej prywatne dochodzenie jest komuś wybitnie nie na rękę.
„Dom osobliwości” to doskonała mieszanka thrillera, horroru z elementami okultystycznymi, a w dodatku sprawnie napisane „whodunit” w stylu Agathy Christie (tyle że polane do tego obficie nawiązaniami do klasyki literatury gotyckiej). Fabuła jest niby prosta, ale zastosowane przez reżysera i scenarzystę, Damiana McCarthy’ego zmyłki sprawią, że finał Was zaskoczy. Dobre kino grozy w klasycznym wydaniu, pozbawione ozdobników, za to umiejętnie wywołujące niepokój pokręconą atmosferą i pięknymi, choć surowymi zdjęciami. „Dom osobliwości” straszy, ale zmusza też do myślenia. Fani horrorów rozpoznają tu nawiązania do prozy Edgara Allana Poe, H.P. Lovecrafta czy Willkiego Collinsa oraz Sheridana Le Fanu, a hardcorowi wielbiciele kina grozy mogą przypomnieć sobie nawet o mało znanym horrorze „Strach”, w którym także występowała humanoidalna drewniana postać.
96%